Πάντα αντιπαθούσα τις γάτες… δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον σε αυτά τα μαλλιαρά τετράποδα, σε αντίθεση με τους σκύλους που η αφοσίωση τους είναι συγκινητική. Η ζωή και η τύχη τα έφερε έτσι, ώστε να... συγκατοικώ με την Πέρσα, την οποία δε θα άλλαζα με όλους τους σκύλους του κόσμου. Έγινε η μικρή αδέσποτη φίλη μου. Κοντά της έμαθα τόσα πολλά για να αγαπώ λίγο περισσότερο τους ανθρώπους και να συνειδητοποιήσω ότι η στάση μας απέναντι στα ζώα είναι πολύ σκληρή. Αν εξαιρέσεις τις νυχιές στον καναπέ μου, την επιμονή της να αφήνει πατημασιές όπου σφουγγαρίζω, τις νυχτερινές εξόδους στις 4 το πρωί και το γεγονός ότι τρίβεται και γλυκονιαουρίζει σε κάθε αρσενικό της οικογένειας , σε γενικές γραμμές συμβιώνουμε αρμονικά.
Σήμερα, χτυπά την πόρτα μου ένας γείτονας που διατηρεί ένα μικρό παράδεισο έν άστει, με κάθε λογής λουλούδια και πολλά οικόσιτα ζώα. » Η γάτα με το κόκκινο λουράκι είναι δική σου; έλα να δεις! μου λέει’’. Ωχ! Σκέφτομαι, τι έκανε πάλι; Λες να τσακώθηκε με το σκύλο του και να είχαμε δράματα; Όχι , όχι έφυγε με το φίλο της τον Ιερεμία και χάλασαν τον κήπο του. ‘’Να εδώ, μου λέει, στο κοτέτσι. Το άδειασα για να το καθαρίσω. Έβγαλα τις κότες και είδα αυτό’’ . Χριστέ μου, ξέχασε τις αρχές της και όρμησε στις κότες; Κι εκεί που ετοίμαζα την απολογία μου βλέπω την Πέρσα σε μια φωλιά κουλουριασμένη μαζί με τον Ιερεμία να κοιμάται πάνω στα αυγά. Είχε αρκετό κρύο έξω, ο καιρός δεν ήταν κατάλληλος για βόλτα, κούρνιασαν , λοιπόν, εκεί. Και πριν προλάβω καν να ρωτήσω ‘’τι κάνεις εκεί Πέρσα;’’ σηκώθηκε με ύφος, έβγαλε ένα θυμωμένο νιαούρισμα και έφυγε με το δορυφόρο της να ακολουθεί συμπληρώνοντας νιαουριστά ότι τους ξύπνησα.
Πόσα η φύση »εν σοφία εποίησε’’! Με τι ευκολία τα ζώα συνυπάρχουν, προσαρμόζονται, μοιράζονται; Κι εμείς τα έλλογα όντα τούτου του πλανήτη τσακωνόμαστε για το κοτέτσι του γείτονα και θέλουμε να ψοφήσει ο κόκορας που μας ξυπνάει στις 5 το πρωί σε ένα ανθυγιεινό αστικό περιβάλλον που μας στερεί ζωή από τα χρόνια μας… Ή κάτι κάνουμε λάθος ή θα πρέπει να διδαχτούμε από τα ζώα τα ανθρώπινα. Έρχεται χειμώνας, και πολλά ζωάκια, θα αναγκαστούν να έρθουν αντιμέτωπα με το τσουχτερό κρύο. Δεν μπαίνω στη λογική του » εδώ μένουν άστεγοι οι άνθρωποι’’, γιατί πολύ απλά ψυχή έχουμε όλοι. Οι άνθρωποι χρεώνονται τις αποτυχίες, τα λάθη, τις επιλογές τους, τα ζώα την αδιαφορία μας …
Όλοι, ωστόσο, χρειάζονται το ενδιαφέρον και τη βοήθεια μας, την ανθρωπιά μας!
http://rizopoulospost.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου